فرزانه کریمیان؛ عطیه اعرابی
چکیده
چکیده—خودزندگینامهنویسی که پیش از این در دهۀ 50 و 60 میلادی توسط جریان ساختارگرایی، به بهانۀ حذف نویسنده از اثر، سرکوب شده‌بود، در اواخر قرن بیستم با تنوع و خلاقیت بسیار متولد شد و در سال‌های اخیر ...
بیشتر
چکیده—خودزندگینامهنویسی که پیش از این در دهۀ 50 و 60 میلادی توسط جریان ساختارگرایی، به بهانۀ حذف نویسنده از اثر، سرکوب شده‌بود، در اواخر قرن بیستم با تنوع و خلاقیت بسیار متولد شد و در سال‌های اخیر به اوج خود رسید. خودزندگینامهنویسی دائما دستخوش تغییر و تحولات گسترده مضمونی و ساختاری است و امروزه بواسطۀ ناهمگونی-هایی که حاصل عدم رعایت توازن این تولیدات ادبی با مبانی نظری رایج این سبک است، متمایز شده‌است. ازدیگر روی، این تمایل ادبی برای درون‌نگری و خلق نوآوری‌های خارج از چهارچوب نظری، بطور ویژه در بسیاری ازآثار زنان نویسنده مشهود است. مقالۀ حاضر برآن است تا به بررسی خودنوشتاری در آثار انی‌ارنو، کاترین‌کوسه و سیمین‌بهبانی به عنوان نویسندگان قرن بیست و یکم بپردازد. از‌آنجایی‌که در زندگی‌نامۀ‌خود‌نوشت این نویسندگان انعکاسی از حضور چشمگیر "دیگری" بحدی متبلور است که "من" نویسنده بعنوان قدرت مطلق متن شناخته نمی‌شود، این نوشتارکه دیگر متکی بر "من" نیست به نوشتاری تبدیل می‌شود که آنرا دیگریزندگینامهنویسی می‌نامند. برپایۀ نظریه‌های نقد‌ادبی‌زنانه، این جستار می‌کوشد تا خودنوشتاری که در آثار این سه نویسنده بصورت "دیگری‌نوشتاری" ظاهر می‌شود را بررسی نماید.
